روش قطبش القایی (IP)

روش قطبش القایی (IP)برای نخستین بار توسط کُنراد شلومبرژه در سال 1912 مورد توجه قرار گرفت. این روش در اواخر دهه 40 میلادی، در طول جنگ جهانی دوم توسط ویلیام کک و دیوید بلیل تحت پروژه دریایی ایالت متحده آمریکا به منظور اکتشاف معادن در دریا توسعه یافت.
در این روش جریان الکتریکی به داخل زمین به وسیله الکترود منبع حرکت می‌کند و تمرکز بارهای الکتریکی در قسمت‌های مختلف ایجاد می‌شود. با قطع جریان ورودی این بارها به وضعیت اولیه توزیع خود در زمین برمی‌گردند. در مدت زمانی که تمرکز بارها از بین می‌رود، پتانسیل الکتریکی تداوم می‌یابد که این پدیده به قطبش القایی یا همان IP نسبت داده می‌شود. وقتی جریان الکتریکی به داخل زمین وارد می‌شود، تعادل طبیعی بین بارهای الکتریکی به هم می‌خورد. بارهای مثبت و منفی از هم جدا می‌شوند و زمین مانند یک باتری شارژ شده عمل می‌کند. مناطقی که مقاومت‌ویژه الکتریکی پایین‌تری دارند معمولاً راحت‌ترین قابلیت شارژپذیری را دارند. کمیت‌های اندازه‌گیری شده در روش IP یا در حوزه زمانی است و یا در حوزه بسامدی. در حوزه زمانی، جریان مستقیم استفاده شده و در حوزه بسامدی، جریان متناوب با بسامدهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد.

از این خاصیت برای اکتشاف مواد معدنی مثل کانسارهای فلزات پایه استفاده می‌شود. در مناطقی که تمرکزی از کانی‌های فلزی و یا سولفیدی وجود داشته باشد، پتانسیل القایی بزرگی در این مناطق با ورود جریان به زمین گسترش خواهد یافت که این اساس اکتشاف خواهد بود.